تقدیم به سهراب عزیز

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب،
دور خواهم شد از این خاک غریب ...

آه سهراب عزیز!
دوست دارم بروم اما حیف،
قایقم کاغذی است
کاغذی بی بنیاد، که دلش خط خطی است.
با چنین قایقی از ریشه تهی
به کجا باید رفت؟
تا کجا باید رفت؟
چاره چیست؟
منتظر می مانم
منتظر تا روزی که بسازم از نو قایقی را
و به آب اندازم
آن زمان است که فریاد زنم:
قایقم کشتی نوح مقصدم  کعبه و نور.
                                                                                                بهنوش

شعری از حجم سبز
تقدیم به سهراب سپهری عزیز