اينو به ياد سهراب گفتم:



دير شد سهراب!

وقت آن نيست بسازم قايق

تخته چوبي کافي ست

که شوم دور از اين شهر فريب



بادباني از عشق

سينه لبريز از شوق

به کجا خواهم رفت؟!

به همان جا که نباشد خاکي

دور بايد شد از اين ناپاکي...